هفتم صفر سال ۵۰ هجری قمری و به روایتی در ۲۸ صفر، امام حسن مجتبی (علیه السلام)، نوه پاک رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله)، به شهادت رسید.
امام حسن (علیه السلام) در سومین سال هجرت پیامبر اسلام به مدینه، در این شهر متولد شد و این افتخار را داشت که هفت سال اول عمر خود، از پرتو تربیت الهی جد بزرگوارشان پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) بهره مند باشد.
۳۷ سال از عمر مبارک امام حسن (علیه السلام) گذشته بود که پدر بزرگوار ایشان، امیرالمونین حضرت علی (علیه السلام) به شهادت رسید و وظیفه خطیر هدایت جامعه اسلامی و نشر و گسترش قوانین قرآن و سنت پیامبر (صلی الله علیه وآله) بر عهده ایشان قرار گرفت. مسلمانان پس از شهادت حضرت علی (علیه السلام) با امام حسن (علیه السلام) بیعت کردند.
این امام همام پس از رسیدن به خلافت، با کارشکنی معاویه بن ابوسفیان مواجه شد و در نتیجه، سپاهی را که پدرش برای جنگ با معاویه تدارک دیده بود، آماده کرد، اما امویان با حیله و نیرنگ، یاران امام حسن (علیه السلام) را از اطرافش پراکنده کردند. به تدریج آن بزرگوار متوجه شکاف عمیق بین سپاهیان خود شد که احتمال پیروزی در جنگ را بشدت کاهش می‌داد. در این زمان دومین امام شیعیان که اساس دین اسلام را در خطر می‌دید، به خاطر حفظ مصالح مسلمانان، صلح با معاویه حاکم اموی را پذیرفت. اما نفوذ معنوی و محبوبیت امام حسن (علیه السلام) در میان مردم چنان بود که حاکم اموی از آن حضرت سخت در هراس بود. وی می‌دانست که روشنگری‌های امام حسن (ع) در مورد ماهیت امویان، پایه‌های حکومت آنان را تهدید می‌کند. به همین دلیل معاویه در توطئه ای، امام حسن (علیه السلام) را مسموم و به شهادت رساند.
شهادت امام حسن مجتبی(علیه السلام)، کریم اهل بیت، غریب مدینه بر شیعیان جهان تسلیت باد.
منبع: اداره کل آموزش و پرورش شهر تهران
